Part 14

Naruto nie wrócił już tego dnia na zajęcia. Jego miejsce pozostało puste do końca lekcji, a przy okazji dwóch innych osób także. Cała trójka siedziała teraz na dachu budynku. Namikaze nie za bardzo wiedział, jak się tu znaleźli. Pamiętał jak przez mgłę głos Uchihy, który ich tutaj prowadzi. Sam czarnowłosy także nie wydawał się być przy tym oazą spokoju, ale przynajmniej potrafił trzeźwo się zachować. Nawet wstąpił do szatni zmienić buty, bo człapanie w mokrym obuwiu sprawiało mu lekki dyskomfort i nawet obecna sytuacja nie pozwalała mu o tym zapomnieć.
Chłopcy czekali na komentarz świadka ich gorącej i zdecydowanie nie na miejscu sceny. Obaj zdawali sobie sprawę, jakie zdziwienie musiała ona wywołać. Myśli Namikaze cały czas błądziły chaotycznie, nie pozwalając mu ułożyć sensownego wyjaśnienia. Cholernie nie chciał usłyszeć tych trudnych pytań, których sam jeszcze sobie nie stawiał. Dla niego znajomość z Sasuke żyła swoimi własnymi prawami, zajmowała mu jakoś czas w Japonii i wszystko, co się do tej pory wydarzyło to zasługa lub wina wyłącznie instynktów, pierwszych reakcji, kiełkującego gdzieś w środku pożądania. Być może nie wiedział, czego konkretnie od niego chciał, ale z pewnością nie było to zostanie najbardziej tęczową parą w szkole. Uchiha zdecydowanie także się na to nie pisał. Niebieskooki kątem oka spoglądał na czarnowłosego, próbując zgadnąć, o czym teraz myśli, ale jego wyraz twarzy na nic konkretnego nie wskazywał.

- To nie w porządku wobec Sakury – Naruto w swoich przemyśleniach nawet nie uwzględnił takiego scenariusza. Bardziej podejrzewał, że zostaną zmuszeni do kochamy się, nie skazuj nas na potępienie ludzi, co pewnie cudem przeszłoby mu przez gardło, ale dawało największą szansę na zmuszenie zszokowanego obserwatora niecodziennej sceny do milczenia. Istniała także szansa, że zanim skończyłby zdanie, Uchiha zrobiłby sobie z jego jaj wisorek, bo jakoś udawanie tęczowej pary nawet przed jedną osobą byłoby dla niego idiotyzmem.
W każdym razie chcieli tego samego – usta nowo wtajemniczonej osoby muszą zostać zamknięte.

***

Kiedy Shikamaru wychodził z klasy, zamachała mu biustem przed nosem rzekoma dziewczyna jego kolegi, który niedawno wrócił z Francji.

- Nie wiesz, gdzie przepadł Naruto? Nie ma go na zajęciach i nie odbiera telefonu. – Nara czuł, że w końcu zaczną się takie pytania. To, że Namikaze nie jest zakochany wiedział od początku. Blondyn jednak ignorował go za każdym razem, kiedy mówił mu, że pora z tym skończyć i mimo jego wspaniałomyślnych rad, niebieskooki nadal tkwił w tym toksycznym związku. Sensu  całego cyrku, w którym zdecydował się zagrać, należało szukać gdzie indziej i nie wiedzieć czemu, miał złe przeczucie, że Sasuke Uchiha odgrywał tu jedną z głównych ról. Shikamaru podejrzewał, że to dla niego Naruto kąpie się w tym bagnie, ale nie potrafił rozgryźć jego motywu. To zdecydowanie przestała być już rywalizacja, a blondyn nie był też typem cierpiętnicy, który robi coś za darmo. Nagle gra w szachy wydawała się być bajecznie prosta.

- Nie – odpowiedział zgodnie z prawdą.

***

- Następnym razem uważaj, gdzie pozwalasz sobie na więcej – powiedział Sasuke, po czym pochłonął jeden kawałek leżącej przed nim pizzy. Razem z Naruto przyszli do jednej z tokijskiej kawiarni po dość krępującej rozmowie z Hinatą. Wybrali jedną z dalej oddalonych, ponieważ gdyby ktoś ich zobaczył siedzących tak razem, plotkujących przy jedzeniu, jeszcze pomyślałby, że to początek pięknej przyjaźni, a taka wizja w obydwu wywoływała chęć zwrócenia ostatnich posiłków.

- Nie lubisz ciasnych pomieszczeń? – droczył się Namikaze. Cały stres gdzieś sobie wyparował, kiedy dziewczyna przyznała, że nic nie powie. W prawdzie zrobiła to dlatego, ponieważ zadeklarowali się rozwiązać całą tę sytuację, aby wszyscy jak najlepiej na tym wyszli. Na szczęście Hyuuga nie należała do zbytnio wygadanych osób i była w stanie zrozumieć, że czasami niektóre rzeczy powinny nie wychodzić na światło dzienne. Jednak doskonale zdawali sobie sprawę, że od teraz obserwować ich będzie dodatkowa para oczu, a żaden z nich nie lubił zbędnej publiczności.

- Raczej obserwatorów. Nie zamierzam zostać gejem roku, jasne? Dlatego, jeśli będziesz grzeczny, mogę się zastanowić nad bardziej ustronnymi ciasnymi pomieszczeniami.  – Namikaze był trochę zaskoczony faktem, że Uchiha tak łatwo przyjął wszystko na klatę i nawet nie próbował przy tym skrócić go o głowę za nierozważne zachowanie. Albo przynajmniej powyzywać od kretynów i idiotów. Blondyn od jakiegoś czasu czekał na coś w tym rodzaju, ale gdy mijało coraz to więcej czasu, zaczął podejrzewać, że to może nie nastąpić. Czuł się z tym trochę dziwnie.

- Jesteś zupełnie inny niż twój brat – powiedział, odrywając swoje myśli od dzisiejszego wydarzenia.

- Zwykle ludzie mówią co innego.

- Nie chodzi mi o wygląd. – Namikaze zauważył, że czarnowłosy, słysząc jego wypowiedź zaczął się nad czymś zastanawiać. Jakby filtrował w myślach, co powinien powiedzieć. Albo ile.

- Oh młocie, teraz zacząłeś mi prawić komplementy.  – Blondyn puścić mu chwilowo płazem uszczypliwy pseudonim.

- Jeśli tak to odbierasz. – Wiedział, że Sasuke doskonale zdawał sobie sprawę, o co mu chodzi. Itachi sprawiał wrażenie znudzonego  życiem pracoholika, który dla wykrzesania z siebie trochę energii zaprosił nawet niedawno poznaną osobę na boisko. Bo golf to niekoniecznie to, co chciałby w życiu robić. Taką opinię wyrobił sobie o starszym z braci już po pierwszym spotkaniu i był święcie przekonany, że jest ona słuszna.
Sasuke jednak nie powiedział o Itachim nic więcej.

***

Było już późno, ale młody Namikaze podążał właśnie do mieszkania swojego francuskiego znajomego. Minęło kilka dni, odkąd się widzieli. Nie wiedzieć czemu, Deidara wcale się z nim nie kontaktował. Nie prosił, żeby przyszedł, coś przyniósł, żeby zrobił cos idiotycznego czy pomógł mu w czymś nieprzyzwoitym, gorszącym, nielegalnym i na pewno czyniącym z niego pierwszorzędnego kandydata do cotygodniowych wizyt u psychiatry albo chociaż psychologa.
Kiedy wstukiwał kod do drzwi, czuł się trochę jak małe dziecko proszące się o klapsa, ale usilnie próbował zignorować to uczucie. Coś kazało mu przyjść, więc niewiele myśląc, się tu zjawił.

- Jesteś już – usłyszał, kiedy przekroczył próg mieszkania. Odważnie zrobił kilka kroków do przodu. Na kanapie w salonie leżał Deidara, który na jego widok schylił się, aby wyjąć z pudełeczka belgijskich czekoladek ostatnią sztukę. – Zostawiłem dla ciebie. – Namikaze powoli podszedł do Francuza i wziął z jego ręki drobny prezent. Karmelowa. Najbardziej lubił właśnie takie.

***

- Naruto, może masz ochotę na dolewkę wina? – Blondyn od kilkunastu minut siedział w salonie swojego nowego domu w towarzystwie ojca i jakieś kobiety, którą Minato zaprosił. Znowu nowa twarz, która podobno jest od niedawna pracownicą w firmie.
Ci dwoje zaplanowali sobie uroczystą kolację. Nie wiedzieć czemu, nawet on musiał wbić się w jedną ze swoich wyjściowych koszul, ponieważ Synu, proszę cię, bądź wyrozumiały dla swego ojca działało silniej niż jego zdrowy rozsądek, który kazał mu już na samym początku odmówić.

- Jeśli tylko masz jakieś inne niż to, które mi przed chwilą nalałeś – odpowiedział. Nadal czuł w ustach coś, co zdecydowanie zajmowało jedno z czołowych miejsc w jego prywatnym rankingu najgorszych alkoholi świata.

- Przepraszam, to ja je przyniosłam – odezwała się zaproszona kobieta. Pewnie powinien poczuł się przez to niezręcznie, ale zawstydzenie dziewczyny przyniosło mu pewien rodzaj satysfakcji.

- Mnie bardzo smakuje, ale skoro mój syn jest takim koneserem, to zaraz coś dla niego poszukam. – Starszy Namikaze odszedł od stołu, zostawiając syna ze swoim gościem. Naruto zaczął w myślach przeklinać samego siebie, że tego nie przewidział.

- Jak ci idzie w nowej szkole? – zapytała kobieta, która najwidoczniej także niezręcznie czuła się wśród takiej ciszy. Jednak nim niebieskooki zdążył coś na to odpowiedzieć, ktoś zadzwonił dzwonkiem do drzwi. Uratowany przed próbującą się do niego przymilić babą.

- Naruto, mógłbyś otworzyć? – usłyszał pytanie z gabinetu swojego ojca. Posłusznie poczłapał w stronę wejściowych drzwi. Kiedy je otworzył, zobaczył swoją własną dziewczynę. W myślach słyszał wytrzymaj jeszcze trochę, wypowiedziane dzisiaj przez Uchihę. Powoli zaczynał mieć dość tej sytuacji, ale znalazł w sobie jeszcze trochę energii na dalszą grę.

- O cześć, kochanie. Co cię sprowadza? – Uraczył Sakurę szerokim uśmiechem.

- Nie odpowiadasz na telefony – stwierdziła dziewczyna. Rzeczywiście zauważył, że Haruno nachalnie próbowała się z nim skontaktować, ale postanowił sprawić sobie jeden dzień wolnego od tej całej szopki, planując od razu znaleźć jutro jakieś dobre wytłumaczenie takiego zachowanie. Najwidoczniej będzie to musiał zrobić jeszcze dzisiaj.

- Kto przyszedł? – usłyszał głos swojego ojca. Nawet przez chwilę nie planował poznawać Minato z Sakurą, ale stało się. Niech Haruno napije się trochę niedobrego wina i wymieni kilka zwrotów grzecznościowych ze starszym Namikaze. A wszystko toczyć się będzie dalej.

- Wejdziesz? – zapytał, w myślach tłumacząc sobie, że Uchiha mu za to wszystko jeszcze zapłaci. 

____________

Pora przerwać pasmo braku weny po trzynastym rozdziale.